Οι στίχοι λιγόστεψαν. Δεν είχε τι άλλο να γράψει, δε είχε τι άλλο να σκεφτεί.
Η αγωνία μεγάλωσε. Τα μάτια του άνοιξαν απότομα και τον έπιασε ένα ελαφρύ λαχάνιασμα.
Το σκοινί τεντώθηκε. Ο λαιμός του άρχισε να πονάει και δεν μπορούσε να αναπνεύσει.
Μέχρι που χαλάρωσε. Το σώμα του παρέλυσε εντελώς και αφέθηκε ελεύθερο για πάντα.
Αυτός ξέρει μόνο για σένα πόσα τράβηξε. Με τον τρόπο σου του είχες μπίξει το μαχαίρι στον λαιμό.
Πήγε μέχρι την πόρτα και την άνοιξε. Δεν ήθελε αλλά έπρεπε. Δεν είχε άλλη επιλογή.
Τι είδε από πίσω; Ποιός θέλεις να ξέρει; Το πείρε μαζί του. Κανείς δεν θα το μάθει ποτέ.
Πάντως ότι και να ήτανε δεν πρόκειται να στο φέρει. Τώρα πια είναι αργά.
Ήταν σαν φώς λευκό, φαίνονταν τόσο απαλό. Σαν ένα χάδι ξαφνικό και δυνατό.
Μην το βλέπεις έτσι δεν ήταν για καλό. Τώρα που χάθηκε είναι σε μέρος μακρινό. Δεν θα ξανάρθει από δω…
Τις νύχτες αφήνεται
επάνω στο κορμί σου
Περιμένει αδιάκοπα
μια αφορμή σου
Ένα χάδι
ένα φιλί σου
Να αγγίξει
το γυαλί σου
Σύζυγος προστάτης
και καθηγητής σου
Για πάντα θα είναι
ο ποιητής σου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου