Θέμα: Σύλβια

Μόνος ξανά και για το άγνωστο διψασμένος. Γυρνά στα σοκάκια της πόλης κατακουρασμένος. Δεν ξέρει που πατάει και που βρίσκεται. Είναι πιωμένος γιατί είναι χωρισμένος. Μια ιστορία ήτανε κι αυτή, τώρα πια πάει. Τελείωσε. Τελείωσε μαζί με το μπουκάλι. Οι σταγόνες τις τον κράταγαν ζεστό στο χειμωνιάτικο αεράκι, το οποίο του έψυχε τα σωθικά του…
Τέλος, δεν υπάρχει τέλος. Ούτε υπάρχει αρχή. Ούτε κόλαση ούτε παράδεισος. Εδώ είναι όλα. Όλα είναι μπροστά του, όπως το πολύ δυνατό φως που βλέπει. Ένα φως από το πουθενά, ένα φως εντελώς στα ξαφνικά.
Έτσι απλά εξαφανίστηκε, όπως ο κεραυνός. Ναι αυτό ήταν… Κεραυνός!
Και μετά τα αυτοκίνητα, ναι τα αυτοκίνητα και φυσικά οι μυστήριοι άντρες που ήταν ντυμένοι στα μαύρα και έκαναν αυτές τις περίεργες ερωτήσεις:

Είδες τίποτα;
Τι είδες;
Δεν ήταν τίποτα!
Απλά δεν ήταν τίποτα!

Τι ήταν ρε παιδιά; Τι είδε; Μια απέραντη σιωπή απλώθηκε μέχρι το άπειρο.
Το κορμί του δεν άντεξε, λύγισε και ξαπλώθηκε κάτω…
Ξαφνικά είδε όλη την ζωή του να περνά από μπροστά του.
Τα μάτια του βούρκωσαν. Δάκρυσαν. Όχι δεν είναι δυνατόν, όχι δεν μπορεί να είναι δυνατόν. Έπειτα σηκώθηκε με όσες δυνάμεις του είχαν απομείνει και άρχισε να τρέχει φωνάζοντας:

Σύλβια… Σύλβια!!!

Τέλος όλα σκοτείνιασαν. Ένα φώς διέκρινε στην άκρη του πουθενά.

Είναι ωραία εδώ!

Να έρθεις ξανά
όπως έφυγες
Με χέρια γυμνά
όπως έλεγες

Θέμα: I WANT TO BELIEVE

Μια κραυγή! Μια φωνή βραχνή. Και μετά η σιωπή…
Έπρεπε να δοθεί ένα τέλος. Ένα τέλος σε όλα αυτά που τον ενοχλούσαν.
Τι έγινε; Κανείς δεν κατάλαβε. Ούτε και πρόκειται να καταλάβει ποτέ.
Όλα έγιναν τόσο γρήγορα, τόσο απαλά. Σαν ένα κονσέρτο, ναι αυτό είναι ένα κονσέρτο. Μόνο που σε αυτό το κονσέρτο δεν έχει σημασία αν θα βάλεις τις νότες σε μια σειρά για να βγαίνει κάποιο νόημα..
Όχι πως υπάρχει αρχή και τέλος. Αλήθεια τι είναι η αρχή και τι το τέλος; Υπάρχουν; Μπορούμε να τα προσδιορίσουμε σε ένα συμβάν η είναι ανεξέλεγκτα; Μήπως Η αρχή είναι το τέλος και το τέλος η αρχή; Πιστεύεται πως έχει κάποια σημασία αν μπαίνουν τα γεγονότα σε μία σειρά; Τι είμαστε; Από πού ερχόμαστε; Μπορεί κάποιος να μας απαντήσει σ` αυτό; Ψάχνουμε να βρούμε διάφορες απαντήσεις μέσα από την Θρησκεία μας (ο Χριστιανός στον Χριστιανισμό και ο καθένας στην θρησκεία που πιστεύει). Ακόμα και οι θρησκείες είναι επινόηση του ανθρώπου. Δεν είναι καθόλου παράξενο ούτε περίεργο, όπως οι αρχαίοι Έλληνες είχαν το δωδεκάθεο έτσι και οι εβραίοι είχαν τον Χριστιανισμό. Αργότερα και με βάση την γνωστή σε όλους μας ιστορία τον Χριστιανισμό τον πήραμε εμείς, το τονίζω άλλη μια φορά ο Χριστιανισμός δεν είναι Ελληνική θρησκεία είναι Εβραϊκή. Οι πρόγονοι μας δεν είναι ο Αβραάμ και ο Ισαάκ κτλ. Οι πρόγονοι μας είναι ο Περικλής, ο Πλάτωνας κτλ. Αλλά ίσως βολεύει τους πάντες να υπάρχει μια θρησκεία στην οποία υπάρχει ένα θεός ο μονογενής ο οποίος μας βλέπει από ψηλά όπου και να είμαστε ότι και να κάνουμε και φυσικά:
Ότι έχετε ευχαρίστηση…
Αχ το χρήμα, μήπως γίνονται όλα για το χρήμα; Ακόμα και οι μάρτυρες του Ιεχωβά οι οποίοι είναι υπερβολικά καλοί και μας τονίζουν ότι η Δευτέρα παρουσία είναι κοντά… Δυστυχώς μέχρι να έρθει η Δευτέρα παρουσία καλά κρατεί η επιχείρηση, τους κλέβουνε με το γάντι… Μην βιαστείτε κα τους κρίνεται, κρίμα είναι. Εμείς δεν πάμε πίσω. Όταν η Εκκλησία της Ελλάδος έχει το 1/3 από τον πλούτο της Ελλάδος και ποιος ξέρει πόσα άλλα κι εμείς πεινάμε… Δυστυχώς μόνο και μόνο που το σκέφτεσαι δεν έχεις καθόλου ευχαρίστηση να δώσει οτιδήποτε…
Με βρίσκετε βλάσφημο; Σας πληροφορώ πως κι εγώ πιστεύω στον Χριστιανισμό και φυσικά και έχω βαπτιστεί όπως όλοι μας, αλλά χωρίς να ερωτηθώ για το αν θέλω να είμαι Χριστιανός Ορθόδοξος. Τι σημασία έχει; Η μοναδική συμβουλή που μπορώ να δώσω είναι αυτό το οποίο κάνω και εγώ:
I WANT TO BELIEVE… Και όχι το πίστευε και μην ερεύνα τουλάχιστον…
ΤΕΛΟΣ

Θέμα: Για τις δύσκολες τις ώρες…

Για όλα αυτά που θα θέλαμε να πούμε αλλά δεν είπαμε…
Για όλα αυτά που θέλουμε να κάνουμε αλλά δεν κάναμε…
Ίσως το τέλος να είναι κοντά…
Ίσως το τέλος να είναι τώρα…
Σε άλλη γη σε άλλη χώρα…
Υπάρχει μια σπηλιά κάπου εκεί ψηλά…
Να σου θυμίζει ότι έχεις ξεχάσει…
Προλαβαίνεις να κάνεις αυτό που θέλεις…
Έχεις χρόνο, αν το θέλεις…
Απλά μην πεις μετά πως δεν πρόλαβες…
Δεν υπάρχει μετά…
Υπάρχει τώρα…
Όλοι μας μπορούμε…
Έτσι μας μάθαμε…
Έτσι τους μάθαμε κι εμείς…
Είναι εύκολο να πιστέψεις στο αδύνατο…
Δεν είναι όμως εύκολο να πιστέψεις στο δυνατό…
Στην αρχή βιαζόμαστε να μεγαλώσουμε…
Όταν μεγαλώσουμε νοσταλγούμε τα παλιά…
Αυτά που θέλαμε να δούμε όμως, τα βλέπουμε στα παιδιά μας…
Κύκλος είναι, όπως και η ζωή…
Στον κύκλο δεν υπάρχουν γωνίες και σκαλώματα…
Ούτε τρύπες και μπαλώματα…
Ο καθένας μας πιστεύει ότι είναι κάποιος…
Δεν πιστεύει όμως ότι ο άλλος είναι κάποιος άλλος;
Σας μπερδεύω; Ξέρετε πόσο μπερδεμένος είμαι εγώ;
Τελικά είναι τα δύσκολα εύκολα η τα εύκολα δύσκολα;
Υπάρχει τίποτα εκεί έξω η απλά δεν υπάρχουμε εμείς;
Ξέρουμε αυτά που μπορούμε η μπορούμε αυτά που ξέρουμε;
Η αδυναμία είναι δύναμη η, η δύναμη είναι αδυναμία;

Μπροστά στην γνώση
η άγνοια είναι μικρή
Όλους θα μας ενώσει
θα έχει γεύση πικρή

Σαν το καλοκαίρι

Αυτήν την αγκαλιά
την έκοψε μαχαίρι
εδώ και χρόνια μύριζε
σαν το καλοκαίρι

ότι γεννήθηκε με χαρά
τελείωσε με πολύ πόνο
ότι γράφτηκε ξανά
ήταν για σένα μόνο

Μην ξεκινάς απ` την αρχή
στο τέλος μην τελειώνεις
τα ξανθά σου τα μαλλιά
μια τα δένεις μια τα απλώνεις

τα μάτια σου είναι ύποπτα
και τα χείλι σου μυστήριο
ένα πρωί βρεθήκαμε
μόνοι στο δικαστήριο

Κοίτα πως αρχίσαμε
και πως θα τελειώσουμε
χωρίς να χτυπηθούμε
με το ζόρι να ματώσουμε

Πριν φτάσουμε στα άκρα
μου έδωσες με χαρά το χέρι
είχε την ίδια μυρωδιά
σαν το καλοκαίρι

Θέμα:: Τι θέλει να πει ο ποιητής ; Μπερδεμένα λόγια!!!

Φεύγεις και έρχεσαι σαν να έχεις μαγνήτη. Τσιμπολογάς όπως το σπουργίτι. Ήρθες από άλλο πλανήτη. Έπεσες στη Γή όπως τον κομήτη.
Εκεί που σε βρίσκω, ξανά σε χάνω. Δεν ξέρω τι να κάνω. Ούτε κερδίζω, ούτε κα χάνω. Μου την βγαίνεις κι από πάνω. Είσαι ψηλά, δεν σε φτάνω. Πλάκα σε κάνω. τι θέλεις να κάνω;
Η ζωή της ζωής μου. Η φωνή της φωνής μου. Η πληγή της πληγής μου.
Για μένα είναι τα πάντα. Όπως θέλεις, μόνος σου πήγαινε και κάντα. Που να περάσω και τα τριάντα. Πίνω τον καφέ μου μόνος στην βεράντα.
Η ελπίδα μου χάθηκε. Η γλάστρα μου μαράθηκε. Η πληγή μου γδάρθηκε. Να αυτοκτονήσει αποπειράθηκε. Το βράδυ ήρθε και μου κλάφτηκε.
Δεν θέλω να συνεχίσω άλλο. Δώσε μου κάτι άλλο. Κάνε με έναν Γάλλο. Θέλω να στα ψάλω. Στο πόδι έβγαλα έναν κάλο. Αυτό το έλυσα, φέρε μου άλλο.
Με λένε Μεσιέ Τομάζ. Θέλω να κάνω τατουάζ. Το αμάξι μου είναι στο γκαράζ. Είμαι μέσα στο μακιγιάζ. Έχω και αβαντάζ. Μένω που και που στο τουρκουάζ. Μοιάζω με τον Τάζ.
Μη με διώξεις, μόνος θα φύγω. Πάντως ήρθα για λίγο. Άμα θέλεις το κουνέλι το πνίγο. Φύγαμε για Βίγο.
Κάτι πήγα να πω και μπερδεύτηκα. Όπως όλοι οι άλλοι, έτσι και εγώ ερωτεύτηκα. Πριν εκτεθώ συμμαζεύτηκα. Πρόσεξα, δεν δεσμεύτηκα.
Βγαίνω έξω και κάτι άσχημο μου μυρίζει. Τα γεμιστά είναι με ρύζι. Σαν το λουλούδι που τώρα ανθίζει. Το βράδυ μόνη της γυρίζει. Παίρνει έναν σάκο και με δικά της πράγματα τον γεμίζει. Σαν τη Γή, έτσι κι αυτή γυρίζει. Δεν σταματάει να μιλάει, απλά ξαναρχίζει. Το δεξί μου το πόδι, αρχίζει και πρήζει.
Μου τα είπε όλα. Έφαγα φόλα. Κολάει σαν την κόλα. Έκοψα του παπουτσιού της την σόλα. Όλοι με φωνάζουν τυραμόλα. Η πίτα να είναι με απ` όλα. Γνώρισα την Λόλα. Τα θέλει όλα.
Δεν μπορώ πια να ξεμπλέξω. Τι άλλο να διαλέξω. Πάλι θα μπλέξω. Το βράδυ έμεινα απ `έξω. Δεν θα το αντέξω.
Αρχίζω και νυστάζω. Τα παπούτσια μου βάζω. Το μέλλον μου χαράζω. Έναν γείτονα τον κράζω.
Πες μου μόνο μια λέξη. Για τον φίλο σου τον Αλέξη. Πάμε κι όποιος αντέξει. Δες με έχω ρέψει. Το νερό βοηθάει στη πέψη.
Ψήνω στο μπρίκι. Είμαι απ` την Θεσσαλονίκη. Θα μιλήσεις σκουλήκι. Φώναξε μου την Ρήκη. Είσαι σκέτη φρίκη. Γουστάρω την Νίκη. Βλέπω παιδικά με τον Μίκη.
Τελικά θέλω ήσυχο να μ` αφήσεις. Απλά να με κοιμήσεις. Ένα σεντόνι πάνω μου να αφήσεις. Το σίδερο να το λυγήσεις. Μη μου αντιμιλήσεις. Στης καρδιά σου τα βάθη να με οδηγήσεις. Γερά να με κρατήσεις. Και για μια φορά στη ζωή σου, να με εκτιμήσεις…

Θέμα: Υπάρχουνε κάποιες στιγμές

Υπάρχουν κάποιες στιγμές που πραγματικά δεν καταλαβαίνεις πως περνάνε…
Κάθεσαι μπροστά στο παράθυρο και σκέφτεσαι διάφορα… Αναμνήσεις και μελλοντικά σχέδια, λάθη και σωστά, Χαμένα και κερδισμένα…
Και κάθε φορά έχεις μια πικρία στα χείλη και λες γιατί;;;
Αχ να μπορούσα ξανά, αχ να μου δινότανε η ευκαιρία για ακόμα μια φορά…
Να μην υπήρχε αυτό, η να άλλαζε εκείνο…
Και πάντα να υπάρχει το ίδιο τέλος…
Μήπως η αποτυχία είναι καλή από την επιτυχία;
Όλα αυτά γύρο σου δεν μοιάζουν και τόσο αληθινά, θέλεις να ξυπνήσεις!!!
Όχι πως κοιμάσαι, απλά δεν ξέρεις πώς να αλλάξεις τα πράγματα και αφού δεν μπορείς να περιμένεις σαν λογικός άνθρωπος που είσαι ένα τρίτο χέρι, παρακαλάς να ξυπνήσεις…
Έλα μου όμως που όσο και αν προσπαθείς να κοιμηθείς για να ξυπνήσεις και να τα δεις όλα όχι όπως είναι, αλλά όπως θα έπρεπε να είναι, δεν σε πιάνει καν ο ύπνος…
Δεν σου μένει άλλη λύση από το να ξανά προσπαθήσεις…
Μα φυσικά ξέρεις πως θα χάσεις…
Και τι έγινε;;;
Θα πληγωθείς;;;
Δεν βαριέσαι λες, μια από τα ίδια…
Τι είχαμε;
Τίποτα…
Τι χάσαμε;
Τίποτα, άρα…
Μία από τα ίδια…
Γίνεται πλέον τρόπος ζωής…
Αφού βρε ψυχούλα μου δεν το έχεις…
Βρε καρδούλα μου δεν σε πάει…
Εκεί εσύ!
Ασταμάτητος προς την αποτυχία…
Ε! θα βάλω ένα τέλος και εγώ!
Τέλος σ ότι με πληγώνει και με σακατεύει…
Αρκετά αγχώθηκα, στεναχωρήθηκα η απογοητεύτηκα…
Σειρά τώρα έχουν οι άλλοι που την έχουνε και ποιο μεγάλη…
Την υγεία…


Είναι η τελευταία φορά που σας γράφω για κάτι που με στεναχωρεί προσωπικά…
Δεν αξίζει να χαλιέμαι για τίποτα… ούτε και εσείς… καλή συνεχεία λοιπόν…
Ο Βασίλειος σχόλασε, δεν ξανά ανοίγεται… Τον διαλύσατε, δεν έμεινε τίποτε άλλο…

Θέμα: Ξανά

Έτσι απλά, ξεκίνησα να ζω ξανά...
Πήρες το χέρι μου και το έσφιξες δυνατά...
Μου είπες ψιθυριστά χρόνια πολλά...
Σε αγκάλιασα τόσο τρυφερά...

Δεν θέλω πίκρες και δάκρυα, όχι τέτοια τώρα. Δεν είναι η ώρα. Δεν πρέπει να το βάλουμε κάτω ποτέ!
Όταν ήμουν μικρός, θυμάμαι που ερχότανε κάθε Κυριακή ένας θείος μου και μας έπαιρνε με την αδερφή μου και μας πήγαινε στο πάρκο και παίζαμε με τις ώρες. Ο θείος μου ο Γρηγόρης. Έτσι ήταν το όνομα του και μας είχε σαν παιδιά δικά του... Μας αγαπούσε και μας έπαιρνε και δώρα και ότι άλλο θέλαμε. Δεν θα ξεχάσω μια Κυριακή, καθώς έπαιζα στην κούνια, έπεσα κάτω και χτύπησα. Τότε ήρθε γρήγορα από πάνω μου ο θείος ο Γρηγόρης και έπιασε το πόδι μου και η πληγή έφυγε όπως φεύγουν τα πλοία και χάνονται στον ωκεανό...
Ήρθε όμως και μια καταραμένη Κυριακή που περιμέναμε τον θείο Γρηγόρη να μας πάρει και να πάμε να παίξουμε στο πάρκο, αλλά δεν ήρθε ποτέ... Ήρθε η γυναίκα του η θεία ευτυχία, τι ωραίο όνομα ε; Μας είπε πως ο θείος Γρηγόρης έφυγε ταξίδι στο εξωτερικό και πως δεν θα γυρίσει ποτέ. Τι φτηνή δικαιολογία... Μετά από χρόνια μάθαμε πως ο θείος Γρηγόρης αυτοκτόνησε γιατί έμαθε πως δεν μπορούσε να κάνει παιδιά.... Προσπαθούσανε με την θεία Ευτυχία αλλά δεν μπορούσανε, δεν τους έβγαινε μέχρι που πήγανε σε έναν γιατρό και κάνανε τις απαραίτητες εξετάσεις... Μόλις βγήκαν τα αποτελέσματα και η θεία Ευτυχία ήταν καρπερή και είχε το πρόβλημα ο θείος, δεν το άντεξε...
Τελικά ποιο είναι το νόημα της ζωής; Να κάνεις παιδιά η να βλέπεις τα παιδιά γύρω σου σαν να είναι δικά σου;
Να πολεμάς και να σκοτώνεσαι στην μάχη η να τα παρατάς γιατί δεν υπάρχει αύριο;

Έτσι απλά σταμάτησα να ζω...
Άφησες το χέρι μου απαλά...
Μου είπες ψιθυριστά αντίο ξανά...
Και χάθηκες στην ερημιά...

Δεν θέλω πίκρες και δάκρυα, όχι τέτοια τώρα. Δεν είναι η ώρα. Δεν πρέπει να το βάλουμε κάτω ποτέ!
Μεγάλωσα και θυμάμαι ακόμα τον θείο Γρηγόρη και την θεία Ευτυχία...
Η Ευτυχία είσαι εσύ... Η δική μου ευτυχία που έψαχνα να βρω.
Ο Γρηγόρης είμαι εγώ, μου αρέσει να γίνομαι παιδί και να αγαπάω τα πάντα γύρο μου σαν δικά μου... Τόσο απλά και γρήγορα και να προσπαθώ να αποκτήσω κάτι δικό μου...
Δυστυχώς ποτέ δεν θα τα καταφέρω...
Μόνος μου (αυτοκτόνησα) μόλις σου είπα την μοιραία ιστορία και εσύ δεν δίστασες να μου πεις το αποτέλεσμα αυτή...

Έχω αρκετή φαντασία από ότι βλέπεις...
Δεν θα μάθει ποτέ κανείς για σένα...
Θα μένεις μέσα μου για πάντα...
Δεν θέλω να πω πως σταματήσαμε, απλά κάνουμε ένα διάλυμα μέχρι να εμφανιστείς ξανά...

Θέμα: Δίψα για το άγνωστο…

Όλοι οι άνθρωποι που ζούμε σε αυτόν τον κόσμο είμαστε διαφορετικοί…
Σε άλλους αρέσει ο πατσάς και σε άλλους όχι…
Αν όμως δούμε σφαιρικά το θέμα, όλοι μας έχουμε δοκιμάσει έστω και μια κουταλιά πατσά, είτε από περιέργεια, είτε από προτροπή…
Που θέλω να καταλήξω; Τι προσπαθώ να σας πω;
Η δίψα μου για το άγνωστο έχει ξεκινήσει από πολύ μικρός, πάντα ήθελα να ψάχνω χωρίς να με απασχολεί το τι και το γιατί!
Έχω διαβάσει βιβλία, έχω ψάξει σε βιβλιοθήκες και έχω λιώσει άπειρες ώρες στο internet…
Αποτέλεσμα δεν είδα, αλλά κατάλαβα πως έμαθα πάρα πολλά πράγματα και ξέρω πλέον πως η κλίση μου είναι προς το άγνωστο. Είναι αυτό που με γοητεύει και που θέλω να αφήνομαι πάνω του…
Δεν θέλω πλέον να παίρνω την τροφή και να την τρώω όπως μου την δίνουν!
Δεν θέλω να πιστεύω εκεί που πιστεύουν όλοι γιατί έτσι πρέπει να είναι το ποιο σωστό η γιατί έτσι μου είπανε η έτσι έμαθα από μικρός η επιλέξανε άλλοι για εμένα χωρίς να με ρωτήσουνε η και εγώ δεν ξέρω τι άλλο…
Δεν θέλω να παρακινήσω κανέναν, αυτά που μαθαίνει κάποιος τα μαθαίνει για τον εαυτό του και αυτά που πιστεύει, τα πιστεύει για τον εαυτό του…
Θέλω όμως να σας πω πως δεν είναι σωστό να πιστεύετε και να μην ερευνάτε έστω και λίγο τι είναι αυτό που πιστεύετε!!!
Να μην βάζετε αλάτι στο φαγητό σας γιατί το κάνουν οι άλλοι!
Να μην απεχθάνεστε τον πατσά γιατί το απεχθάνονται και οι άλλοι!!!
Τον πατσά δεν θέλω ούτε να τον μυρίσω!!! Κι όμως μου λείπει!!!
Μου λείπει αυτή η απαίσια μυρωδιά η οποία με αηδιάζει. Άμα δεν μυρίσω μια φορά τον μήνα πατσά, νομίζω πως θα πεθάνω…
Δεν είμαι τρελός, αυτός που νομίζει πως τρελάθηκα να αναρωτηθεί ο ίδιος!


Θέλω να πιστεύω
πως θέλω να πιστεύω
Γιατί αυτό που πιστεύω
για μένα το πιστεύω

Λίγο ακόμα

Μια πληγή

σε ξένο σώμα

Μη σταματάς

λίγο ακόμα

Να πίνεις

να γίνεσαι χώμα

Πόσο αντέχεις

λίγο ακόμα

Να ξυπνάς για δουλειά

κάτω από το στρώμα

Δεν θέλεις να σηκωθείς

λίγο ακόμα

Να σε ξεφτιλίζουν

με κλειστό το στόμα

Δεν θα μιλήσεις

λίγο ακόμα

Σε λίγο πεθαίνεις

είσαι σε κώμα

Πόσο θα ζήσεις

λίγο ακόμα