ΓΎΡΙΣΑ ΓΙΑ ΣΈΝΑ

Γεννήθηκα για μένα
παραλίγο να πεθάνω
Γύρισα μόνο για σένα
θα παίξω και ας χάνω

Σε ένα τοπίο χαραγμένο
ζωγραφίζω τα όνειρά μου
Μόνος μου θα περιμένω
μέχρι να έρθει η σειρά μου

Γύρισα μόνο για σένα
θα παίξω και ας χάνω
Γεννήθηκα για μένα
παραλίγο να πεθάνω

Στο βράχο

Στέκομαι στην άκρη του γκρεμού και κοιτάω όλους αυτούς που τους έσπρωξε ένα χέρι κι αναγκάστηκαν να βγάλουνε φτερά τώρα τους φωτίζει αυτό το υπέροχο αστέρι, τους κοιτάω να πλανιούνται μακριά πέρα από τα πέρατα, πέρα από τα πέρα μέρη… κάποιος πλησιάζει σαν να θέλει να μου πει, κάποιος απ' αυτούς θα ξέρει, κάποιος πλησιάζει σαν να θέλει να μου πει: Τα μάτια του υγρά γεμάτα δάκρυ, δύο φύλα στο χώμα, αυτός να κλαίει ακόμα. Δεν τον κατάλαβα ποτέ, απλά τον προσπέρασα. Ήρθε όμως η στιγμή που τον θυμήθηκα. Μόνος να επιμένω δίχως ελπίδα. Στο μυαλό μου όλες αυτές οι στιγμές που ζήσαμε μαζί! Άσε την ζωή να λιώνει μέσα στα χέρια της σαν χιόνι. Άσε την ζωή να λιώνει μέσα στα χέρια της σαν χιόνι. Δεν μπορώ να σε βγάλω από το μυαλό μου. Μου είναι δύσκολο. Αδύνατον. Κι όμως εσύ μπόρεσες μέσα σε δευτερόλεπτα, γιατί πολύ απλά ποτέ δεν με είχες μέσα στο μυαλό σου. Στα πρόσφερα όλα δίχως αντάλλαγμα, έβλεπα μόνο εσένα σαν να ήμουν τυφλός! Τι κατάφερα; Ποιο το κέρδος; Τι έμεινε; Μου πρόσφερες μόνο πόνο. Έπαιξες με τα νεύρα και την υπομονή μου. Στέκομαι στην πόρτα σου μπροστά και διαβάζω ένα μήνυμα γραμμένο με μαχαίρι, ότι έπρεπε να φύγουνε ξανά ότι τώρα διασχίζουν το μεγάλο μεσημέρι και την πιο παραμυθένια αμμουδιά πέρα από τα πέρατα, πέρα από τα πέρα μέρη. Κάποιος πλησιάζει σαν να θέλει να μου πει, κάποιος απ' αυτούς θα ξέρει, κάποιος πλησιάζει σαν να θέλει να μου πει: Μη με ρωτάς αν η αγάπη ανασταίνει μου είπε κάποιος κάποτε το είδε να συμβαίνει, θυμήσου τότε που σ' άφησαν μονάχο τον σκορπιό που βρήκες όταν σήκωσες το βράχο, το βράχο που πάνω του το κάστρο φτάνει στους ουρανούς για ναύτες σαν κι αυτούς λιμάνι, κάνει να ακούγεται κι αυτό το βράδυ ο ήχος απ' τα κέρματα που ρίχνει στο πηγάδι, η μοίρα θυμάμαι τ' άρωμά της τους σκύλους που ησυχάζανε κάτω απ' τα βλέμματά της, πήγαινε δε θα το μετανιώσεις πες της πως ήρθες εσύ και θα το νιώσεις, θα νιώσεις στο πλάι σου την πνοή της μια νύχτα με πανσέληνο... Στο ιπτάμενο χαλί της Άσε την ζωή να λιώνει μέσα στα χέρια της σαν χιόνι. Άσε την ζωή να λιώνει μέσα στα χέρια της σαν χιόνι Άσε την ζωή να λιώνει... Στέκομαι στην άκρη του γκρεμού και κοιτάω όλους αυτούς που τους έσπρωξε ένα χέρι κι αναγκάστηκαν να βγάλουνε φτερά, ήρθε η ώρα να βγάλω και εγώ φτερά. Για σένα δεν θα έρθω πίσω ποτέ ξανά. Τελικά ίσως να είσαι στην φαντασία μου, ίσως να μην υπήρξες ποτέ! ΤΕΛΟΣ

Αλκοολικός

Καλησπέρα, Καλησπέρα... Μερικές φορές δεν χρειάζετε να παλέψεις με τους φόβους σου. Πολύ απλά να το παραδεχτείς. Αν παραδεχτείς πως είσαι αλκοοολικός, τότε αυτόματα δεν είσαι. Φαίνετε πολύ απλό, αλλά στην ουσία δεν είναι καθόλου. Όταν κάτι φαίνεται τόσο απλό, είναι πάρα πολύ δύσκολο και όταν κάτι φαίνεται δύσκολο, είναι τόσο απλό. Θυμάμαι σε μια συνάντηση μου με κάποιον θείο μου και ενώ την προηγούμενη νύχτα είχα πιει πάρα πολύ, του είπα πως ένιωθα χάλια με το ποτό και πως με ενοχλεί πάρα πολύ. Εκείνος με κοίταξε και μου είπε: άμα σε ενοχλεί το ποτό, μην πίνεις. Έτσι και εγώ θέλω να το παραδεχτώ έστω και από εδώ, από το μπλοκ μου: Είμαι αλκοολικός. Δεν μπορώ να πω πως έπινα και κάθε μέρα η κάθε νύχτα, (πάρτε το όπως θέλετε). Απλά θα πω πως όταν έπινα, ειλικρινά δεν μπορούσα να σταματήσω. Ντρέπομαι πάρα πολύ με τον εαυτό μου, αλλά μην με δείξετε και με το δάχτυλο σας. Τώρα το ξέρετε, σημασία δεν έχει τι έκανα ως τώρα. Σημασία έχει πως πρέπει να τελειώσει ΕΔΏ!!! Αν ξέρετε κάποιον ο οποίος είναι αλκοολικός, απλά προσπαθήστε να τον κάνετε να το παραδεχτεί όπως κι εγώ. Ευχαριστώ που με διαβάσατε, καλή συνέχεια...

Πλανήτης Γη

Καλησπέρα, καλησπέρα... Κομπάρσοι λοιπόν. Σε έναν κόσμο που εξελίσεται και στον οποίο ενώ μπορούμε να έχουμε τα πάντα, δεν είναι ο λεγόμενος κατα πολλούς (Παράδεισος). Όταν ακούτε την λέξη παράδεισος τι σας έρχεται στο μυαλό; Ένα γαλίνιο και καταπράσινο τοπίο, στο οποίο θα υπάρχουν όλα τα αγαθά και ταυτόχρονα θα περιτριγυρίζεται απο αγγέλους οι οποίοι θα κρατάνε πελόριες άρπες και θα παίζουν απαλές και μαγευτικές μελλοδίες... Στο περίπου να φανταστώ έτσι το έχετε στο μυαλό σας και μπορεί και να μην διαφέρει απο την πραγματικότητα, με την προηπόθεση βέβαια πως αυτός υπάρχει... Δυστιχώς κανείς δεν ξέρει αν υπάρχει καν. Τα μόνο που έχουμε στα χέρια μας ως αποδίξεις για να μπορέσουμε να πειστούμε για τον λεγόμενο παράδεισο, αλλά και τόσα άλλα πράγματα, είναι τα αρχαία κείμενα ή οι παραδόσεις και οι θρησκείες των λαών, όπου πάνω κάτω μιλάνε για παράδεισο η κάτι τέτοιο. Τοποθέτησα Αυτήν την εικόνα, με την Γη μας σε σχήμα καρδιάς, για να σας μιλήσω λίγο για τον πλανήτη Γη. Δεν θα κάτσω να αντιγράφω λόγια η να σας δίνω link με πηγές από το intenret, το οποίο είναι χαώδες και παρέχει τρελή ενημέρωση και όπως είναι λογικό, παρέχει και τρελή παραπληροφόρηση... Βρισκόμαστε στον Πλανήτη Γη λοιπόν. Ως τώρα εμείς οι κοινοί θνητή δεν έχουμε καταφέρει να φύγουμε από αυτόν τον πλανήτη και να πάμε να ζήσουμε σε κάποιον άλλο πλανήτη. Η φωτογραφία που τοποθέτησα, δεν είναι μια οποιαδήποτε φωτογραφεία της Γης. Έχει σχήμα καρδιάς για να υποδεικνύει πως αυτόν τον πλανήτη, εκτός ότι πρέπει να τον αγαπάμε (όπως λέει και ο λαός άμα δεν παινέψεις το σπίτι σου θα πέσει να σε πλακώσει), δεν μπορούμε να φύγουμε από αυτόν. Μακάρι να μπορούσαμε να φτιάξουμε ανάλογη τεχνολογία και να μπορούσαμε να δραπετεύσουμε από εδώ, αλλά όπως λέει και ο Πλάτωνας, ο μαθητής του Σωκράτη, βρισκόμαστε σε έναν πλανήτη φυλακή. Με αυτά που έχω αναφέρει ως τώρα και με την προϋπόθεση πως θα μείνουμε σε αυτόν τον πλανήτη, αντί να τον προστατεύουμε και να τον διατηρούμε απολύτως καθαρό και δυνατό, έτσι ώστε να μπορεί να αντιμετωπίσει μόνος του διάφορες καταστάσεις κυρίως φυσικές, τον καταστρέφουμε μέρα με την μέρα όλο και πιο πολύ. Και έχουμε και τους οικολογικούς οργανισμούς και τις ανακυκλώσεις που δεν μας αφήνουν να κάνουμε βήμα. Ταυτόχρονα οι κάτοικοι αυτού του πλανήτη, έχουνε καταφέρει το εξής παράλογο: Καταφέρανε να εφεύρουν το λεγόμενο χρήμα με την δικαιολογία να τους βοηθάει στις συναλλαγές τους και καταφέρανε το εξής παράλογο: να σκοτώνονται για το ποιος θα πάρει ένα κομμάτι χαρτί η λίγο χρυσό και έτσι καταφέρανε τον πλούτο της Γης να τον έχουν λίγοι και σε άλλα μέρη της, να πεινάνε και να μην έχουν ούτε να φάνε, αλλά ούτε να πιουν και νερό... Κλείνω αυτό το άρθρο γιατί αν κάτσω και το αναπτύξω, θα προχωρήσω και σε άλλα θέματα και θα κάτσω πολλές μέρες στο μικρό μου Netbook. Να έχετε ένα καλό Σαββατοκύριακο και να σκαιφτείτε - προβληματιστήτε λιγάκι για αυτό τον πλανήτη.

Καλησπέρα, καλησπέρα... Ενώ είχα ξεκινήσει σε αυτό το μπλοκ να αναρτώ ποιήματα και διάφορες φανταστικές ιστορίες, μου ήρθε μια ιδέα και είπα να ασχοληθώ λιγάκι με την επικαιρότητα και με το τι γίνετε γύρω μου. Με το τι έρχεται και πως θα μπορούσαμε να πάρουμε διάφορα μέτρα αντιμετωπίσεις. Με το τι λέγεται γύρω από αυτό που γίνεται και διάφορα άλλα με τα οποία πιστεύω πως αρχίζω και σας μπερδεύω... Το μπλοκ αυτό το ονόμασα κομπάρσοι. Με το τίτλο αυτό θέλω να σας δώσω να καταλάβετε πως δεν έχετε καμία σχέση με οποιοδήποτε είδος πρωταγωνιστικό ρόλο στην κοινωνία που ζούμε σήμερα. Μπορεί να ακούτε πως όλοι μαζί μπορούμε να τα αλλάξουμε όλα, η πως ο καθένας μας αφήνει το στίγμα του στην ιστορία. Κι όμως αρχίζω και πιστεύω πως όλα αυτά που γίνονται γύρω μας, είναι για να μας ρίξουνε στάχτη στα μάτια. Να μας θολώσουμε και να μην μπορούμε να δούμε την αλήθεια. μια αλήθεια, η οποία αν μαθευτεί, θα αλλάξει τα πάντα για τα όσα ξέρουμε γύρω μας. Ακούω συχνά για την θρυλική ημερομηνία 21/12/2012. Άλλοι λένε πως είναι η αρχή και άλλοι λένε πως είναι το τέλος. Ελάτε πείτε την αλήθεια, ούτε και εσείς δεν τα πιστεύεται όλα αυτά... Για μένα δεν υπάρχει ούτε αρχή, ούτε τέλος. Δεν θέλω να ασχοληθώ με κάποιο ιδιαίτερο θέμα σε αυτόν τον πρόλογο, απλά θα σας πως πως είμαστε όλοι κομπάρσοι μιας ζωής που είναι φτιαγμένοι για λίγους. Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου σε ένα τραγούδι του που λέει: φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα... Να έχετε ένα καλό βράδυ και να περνάτε καλά... Να προσέχετε εσάς και τους γύρω σας και καλή συνέχεια...

Θέμα: Ο ποιητής σου

Οι στίχοι λιγόστεψαν. Δεν είχε τι άλλο να γράψει, δε είχε τι άλλο να σκεφτεί.
Η αγωνία μεγάλωσε. Τα μάτια του άνοιξαν απότομα και τον έπιασε ένα ελαφρύ λαχάνιασμα.
Το σκοινί τεντώθηκε. Ο λαιμός του άρχισε να πονάει και δεν μπορούσε να αναπνεύσει.
Μέχρι που χαλάρωσε. Το σώμα του παρέλυσε εντελώς και αφέθηκε ελεύθερο για πάντα.
Αυτός ξέρει μόνο για σένα πόσα τράβηξε. Με τον τρόπο σου του είχες μπίξει το μαχαίρι στον λαιμό.
Πήγε μέχρι την πόρτα και την άνοιξε. Δεν ήθελε αλλά έπρεπε. Δεν είχε άλλη επιλογή.
Τι είδε από πίσω; Ποιός θέλεις να ξέρει; Το πείρε μαζί του. Κανείς δεν θα το μάθει ποτέ.
Πάντως ότι και να ήτανε δεν πρόκειται να στο φέρει. Τώρα πια είναι αργά.
Ήταν σαν φώς λευκό, φαίνονταν τόσο απαλό. Σαν ένα χάδι ξαφνικό και δυνατό.
Μην το βλέπεις έτσι δεν ήταν για καλό. Τώρα που χάθηκε είναι σε μέρος μακρινό. Δεν θα ξανάρθει από δω…



Τις νύχτες αφήνεται
επάνω στο κορμί σου
Περιμένει αδιάκοπα
μια αφορμή σου

Ένα χάδι
ένα φιλί σου
Να αγγίξει
το γυαλί σου

Σύζυγος προστάτης
και καθηγητής σου
Για πάντα θα είναι
ο ποιητής σου