Θέμα: Σύλβια

Μόνος ξανά και για το άγνωστο διψασμένος. Γυρνά στα σοκάκια της πόλης κατακουρασμένος. Δεν ξέρει που πατάει και που βρίσκεται. Είναι πιωμένος γιατί είναι χωρισμένος. Μια ιστορία ήτανε κι αυτή, τώρα πια πάει. Τελείωσε. Τελείωσε μαζί με το μπουκάλι. Οι σταγόνες τις τον κράταγαν ζεστό στο χειμωνιάτικο αεράκι, το οποίο του έψυχε τα σωθικά του…
Τέλος, δεν υπάρχει τέλος. Ούτε υπάρχει αρχή. Ούτε κόλαση ούτε παράδεισος. Εδώ είναι όλα. Όλα είναι μπροστά του, όπως το πολύ δυνατό φως που βλέπει. Ένα φως από το πουθενά, ένα φως εντελώς στα ξαφνικά.
Έτσι απλά εξαφανίστηκε, όπως ο κεραυνός. Ναι αυτό ήταν… Κεραυνός!
Και μετά τα αυτοκίνητα, ναι τα αυτοκίνητα και φυσικά οι μυστήριοι άντρες που ήταν ντυμένοι στα μαύρα και έκαναν αυτές τις περίεργες ερωτήσεις:

Είδες τίποτα;
Τι είδες;
Δεν ήταν τίποτα!
Απλά δεν ήταν τίποτα!

Τι ήταν ρε παιδιά; Τι είδε; Μια απέραντη σιωπή απλώθηκε μέχρι το άπειρο.
Το κορμί του δεν άντεξε, λύγισε και ξαπλώθηκε κάτω…
Ξαφνικά είδε όλη την ζωή του να περνά από μπροστά του.
Τα μάτια του βούρκωσαν. Δάκρυσαν. Όχι δεν είναι δυνατόν, όχι δεν μπορεί να είναι δυνατόν. Έπειτα σηκώθηκε με όσες δυνάμεις του είχαν απομείνει και άρχισε να τρέχει φωνάζοντας:

Σύλβια… Σύλβια!!!

Τέλος όλα σκοτείνιασαν. Ένα φώς διέκρινε στην άκρη του πουθενά.

Είναι ωραία εδώ!

Να έρθεις ξανά
όπως έφυγες
Με χέρια γυμνά
όπως έλεγες