Στο βράχο

Στέκομαι στην άκρη του γκρεμού και κοιτάω όλους αυτούς που τους έσπρωξε ένα χέρι κι αναγκάστηκαν να βγάλουνε φτερά τώρα τους φωτίζει αυτό το υπέροχο αστέρι, τους κοιτάω να πλανιούνται μακριά πέρα από τα πέρατα, πέρα από τα πέρα μέρη… κάποιος πλησιάζει σαν να θέλει να μου πει, κάποιος απ' αυτούς θα ξέρει, κάποιος πλησιάζει σαν να θέλει να μου πει: Τα μάτια του υγρά γεμάτα δάκρυ, δύο φύλα στο χώμα, αυτός να κλαίει ακόμα. Δεν τον κατάλαβα ποτέ, απλά τον προσπέρασα. Ήρθε όμως η στιγμή που τον θυμήθηκα. Μόνος να επιμένω δίχως ελπίδα. Στο μυαλό μου όλες αυτές οι στιγμές που ζήσαμε μαζί! Άσε την ζωή να λιώνει μέσα στα χέρια της σαν χιόνι. Άσε την ζωή να λιώνει μέσα στα χέρια της σαν χιόνι. Δεν μπορώ να σε βγάλω από το μυαλό μου. Μου είναι δύσκολο. Αδύνατον. Κι όμως εσύ μπόρεσες μέσα σε δευτερόλεπτα, γιατί πολύ απλά ποτέ δεν με είχες μέσα στο μυαλό σου. Στα πρόσφερα όλα δίχως αντάλλαγμα, έβλεπα μόνο εσένα σαν να ήμουν τυφλός! Τι κατάφερα; Ποιο το κέρδος; Τι έμεινε; Μου πρόσφερες μόνο πόνο. Έπαιξες με τα νεύρα και την υπομονή μου. Στέκομαι στην πόρτα σου μπροστά και διαβάζω ένα μήνυμα γραμμένο με μαχαίρι, ότι έπρεπε να φύγουνε ξανά ότι τώρα διασχίζουν το μεγάλο μεσημέρι και την πιο παραμυθένια αμμουδιά πέρα από τα πέρατα, πέρα από τα πέρα μέρη. Κάποιος πλησιάζει σαν να θέλει να μου πει, κάποιος απ' αυτούς θα ξέρει, κάποιος πλησιάζει σαν να θέλει να μου πει: Μη με ρωτάς αν η αγάπη ανασταίνει μου είπε κάποιος κάποτε το είδε να συμβαίνει, θυμήσου τότε που σ' άφησαν μονάχο τον σκορπιό που βρήκες όταν σήκωσες το βράχο, το βράχο που πάνω του το κάστρο φτάνει στους ουρανούς για ναύτες σαν κι αυτούς λιμάνι, κάνει να ακούγεται κι αυτό το βράδυ ο ήχος απ' τα κέρματα που ρίχνει στο πηγάδι, η μοίρα θυμάμαι τ' άρωμά της τους σκύλους που ησυχάζανε κάτω απ' τα βλέμματά της, πήγαινε δε θα το μετανιώσεις πες της πως ήρθες εσύ και θα το νιώσεις, θα νιώσεις στο πλάι σου την πνοή της μια νύχτα με πανσέληνο... Στο ιπτάμενο χαλί της Άσε την ζωή να λιώνει μέσα στα χέρια της σαν χιόνι. Άσε την ζωή να λιώνει μέσα στα χέρια της σαν χιόνι Άσε την ζωή να λιώνει... Στέκομαι στην άκρη του γκρεμού και κοιτάω όλους αυτούς που τους έσπρωξε ένα χέρι κι αναγκάστηκαν να βγάλουνε φτερά, ήρθε η ώρα να βγάλω και εγώ φτερά. Για σένα δεν θα έρθω πίσω ποτέ ξανά. Τελικά ίσως να είσαι στην φαντασία μου, ίσως να μην υπήρξες ποτέ! ΤΕΛΟΣ