Απόψε

Είχε νυχτώσει. Ένα χαλαρό αεράκι, έσπρωχνε τα φύλα των δέντρων και αυτά με την σειρά τους κουνιόντουσαν τόσο απαλά. Από αυτήν την κίνησή τους, έβγαζαν τρελά αθόρυβο ήχο, ο οποίος με την σειρά του όχι απλά σε νανούριζε, αλλά σε άδειαζε τελείως.

Εγώ κλασικά, ξαπλωμένος στην καινούρια μου αιώρα. Με το βλέμμα μου να είναι καρφωμένο στο άπειρο του ουρανού και με την σκέψη μου στα παλιά. Σε όλα εκείνα τα παλιά που είχαν μείνει ανεκπλήρωτα στον χρόνο. Ήθελα με τον τρόπο μου να τα φέρω όλα πίσω. Να βρω εκείνο το κάτι και να προσπαθήσω να τα αλλάξω όλα ακόμη μια φορά.

Ξαφνικά στην σκέψη μου εμφανίστηκες εσύ. Τόσο όμορφη όπως πάντα. Με τα μαλλιά ελεύθερα για να τα παίρνει ο άνεμος. Με το πιο γλυκό χαμόγελο του κόσμου. Στάθηκες μπροστά μου σαν να ήθελες να μου πεις κάτι. Όμως δεν μίλαγες. Καθόσουν και με κοίταγες για ώρες. Αυτό που σκεφτόσουν  άρχισα να το σκέφτομαι και εγώ.

Ξαφνικά κατέβηκα από την αιώρα και σε πλησίασα. Σε αγκάλιασα και σε φίλησα στο στόμα με τόσο πάθος που ένιωθα πως θα εκραγώ. Άρχισα να σε γδύνω, έδειχνες να το απολαμβάνεις και το ίδιο έκανες και εσύ. Νιώσαμε λίγες στιγμές όπως δεν θα τις ξανανιώσουμε ποτέ. Κι όμως αυτή η τόσο όμορφη στιγμή τελείωσε τόσο γρήγορα, καθώς άρχισαν να βγαίνουν οι πρώτες ηλιαχτίδες του ήλιου. Το χαμόγελό στα χείλι μου έδειχνε την ικανοποίηση μου. Τόσο τέλεια δεν θα μπορούσε να είχε γίνει. Από τα χείλι μου βγήκε ψιθυριστά μια μικρή πρόταση:

- Αυτό θέλω να το ξαναζήσω απόψε...