Αφήστε με να κάνω όνειρα...

Καλησπέρα, καλησπέρα...

Φεύγει και το καλοκαιράκι σιγά, σιγά ε; Τελειώνουν οι διακοπές και τα μπάνια... Πάει η Μύκονος και τα πολυτελή Νησιά, οι πανέμορφες παραλίες, τα κάμπικ και αυτή η Ελληνική χαλαρότητα. Τώρα όλοι αρχίζουν σιγά, σιγά και το συνειδητοποιούν και μπαίνουν στους ρυθμούς δουλειάς...

Αλήθεια, πόσο ψεύτικη φαντάζει η επάνω παράγραφος, σε σχέση με την πραγματικότητα ε; Ποιες διακοπές; ποιες παραλίες; Εδώ ακούς κάθε ρά και απο μια αυτοκτονία τουλάχιστον!

Κάθε μέρα παλεύει ο κόσμος για να βρει να φάει, η να πληρώσει αυτά που δεν έχει! Μας παίρνουνε τα σπίτι, το βίος και όλα μας τα υπάρχοντα και γιατί όχι, ακόμα και την ζωή μας! Δεν υπάρχει μέλλον, δεν υπάρχει αύριο. Πιο αύριο; Εδώ υποθηκεύσαμε το σήμερα!!!

Αλήθεια, πόσο αληθινή δυστυχώς φαντάζει η επάνω παράγραφος; Τι είναι αυτά που ακούμε καθημερινά; Πως θα μπορούσαμε να αντιδράσουμε και τι ακριβώς πρέπει να κάνουμε;

Και να ήταν μόνο η Ελλάδα; Εδώ βουλιάζει η Πορτογαλία, η Ιταλία, η Ισπανία, ολόκληρη η Ευρώπη! Γιατί στην μέση ανατολή; Ψήνεται ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος!!! Ρωσία, Κίνα Συρία, Ιράκ, Ιράν, Αμερική, προφητείες, τσιπάκια, χάραγμα!!!

Αλήθεια δεν είμαι εγώ που θα κάτσω να σας πω τι θα κάνετε, πως θα μπορέσετε και γιατί πρέπει να κάνετε. Ένας θεατής είμαι και εγώ. Ένας θεατής αυτής της μεγάλης σκηνής, την οποία την βλέπουμε και απλά περιμένουμε με αγωνία την επόμενη κίνηση. Ένα τραγούδι του Βασίλη Παπακωνσταντίνου που μάλλον είναι μέσα στα πράγματα και μου αρέσει πολύ, λέει! Φοβάμε όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα...

Δεν θα σας κουράσω άλλο για απόψε, απλά θα σας πω πως θέλω εγώ να αντιμετωπίσω το μέλλον μου, εξάλλου ο καθένας κρίνετε από το αποτέλεσμά του, όπως κανένας δεν είναι τέλειος, όπως όλοι είναι ένοχοι μέχρι αποδείξεως του εναντίον...

Ένα μόνο θέλω σε αυτήν την ζωή: Αφήστε με να κάνω όνειρα...

Κλείνω με το τραγουδάκι που αναφέρω μέσα στο κείμενο, καλή ακρόαση...